Niet gezien
Hij is 55 jaar en komt naar de praktijk in verband met hoge bloeddruk en andere lichamelijke klachten. De medicatie die door de huisarts werd voorgeschreven, geeft dusdanige bijwerkingen, dat hij besloten heeft daarmee te stoppen. De bijwerkingen verdwijnen daarna snel, maar hij vraagt zich af wat er met hemzelf aan de hand is: ‘het voelt als iets in mijn leven waar ik niet goed mee omga’.
Samen bespreken we zijn klachten, de geboorte van zijn 1e kind, 4 jaar geleden, is de aanleiding van een enorme verandering in zijn leven. Hij is erg gevoelig en laat zijn gevoelens, die ver weg gestopt waren, nu meer toe: ‘hoe meer ik voel, het moet een plaats krijgen. Ik moet haar nu opvoeden, waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe? Het maakt dat ik veel terugkijk op mijn eigen leven en hoe mijn ouders met mij omgingen’.
Er wordt iets blootgelegd waar hij opnieuw naar moet kijken. We praten over de relatie met zijn ouders en wat dat voor hem heeft betekent: ‘Ik heb nooit kunnen zijn die ik ben, heb me niet kunnen ontwikkelen. Als alles wat je wilt wordt genegeerd, niet naar geluisterd, dan neem je geen initiatief meer en ga je aan jezelf twijfelen: wie ben ik, wat kan ik’? Hij geeft aan boosheid en spanning in zijn lichaam te ervaren die hem blokkeert: ‘mijn vader, ik ben als hij en wil het niet’.
In het consult vraag ik hem blokjes neer te zetten voor hemzelf, zijn dochter en zijn ouders. Door het gebruik van kleine en grote blokken en de positie waarin ze worden neergezet, wordt hij zich bewust van dynamieken in het gezin van herkomst, die doorwerken in zijn huidige leven. Nog meer wordt voelbaar hoe ver hij is afgedwaald van wie hij eigenlijk is.
In een opstelling met representanten wordt pijnlijk zichtbaar op welke wijze het thema van niet gezien zijn van vader op zoon generaties lang is doorgegeven. Door al deze mannen in hun pijn te zien, kunnen ze op een andere manier kijken naar zichzelf en hun kind.
Na een aantal weken heb ik telefonisch contact met hem: ‘over het algemeen gaat het goed met me, ik heb grote stappen gezet. In de opstelling heb ik dingen gezien die ik me niet bewust was, dat geeft rust. Ik heb mijn hele leven gezweefd, had geen ankers. Door het gezin van herkomst beter te zien, kan ik mezelf beter plaatsen. Ik voel me steviger en meer verankerd. Ik sta vrijer in het leven, voel me bevrijd. Ik ben weer in beweging’.
Bij navraag blijken ook zijn lichamelijke klachten te zijn verminderd.
